Water naar de zee dragen

En weer komt er een hond retour naar het asiel die gedragsproblemen heeft. Het zal nooit ophouden en nooit verbeteren. Met dat gegeven heb ik toch steeds vaker moeite. Water naar de zee dragen heet dat. Zo voelt het ook. Natuurlijk worden er ook plaatsingen gedaan die goed gaan. Waar de hond een fantastische nieuwe plek heeft gekregen. Als dat ook al niet meer voor zou komen zou ik direct stoppen met werken op het asiel. Dan zou het niet te verdragen zijn.

Er werd pas door iemand geroepen dat het verboden zou moeten zijn om honden die agressie vertonen te euthanaseren. Dat iedere hond gerehabiliteerd moet en kan worden. Die persoon heeft in mijn ogen echt geen idee waar ze het over heeft. Die persoon heeft geen idee wat voor honden er binnen komen in een asiel. Die persoon heeft geen idee wat het inhoudt om een hond met agressieproblemen in een kennel te moeten hebben. Die persoon is wat mij betreft niet goed bij het hoofd.

Driekwart van de honden die in het asiel zitten hebben gedragsproblemen. De honden in ons land worden niet meer opgevoed, waardoor gedragsproblemen ontstaan. De honden in ons land worden zo doorgefokt, dat er gedragsproblemen ontstaan. De meeste mensen in ons land zijn te dom om een hond op te voeden, waardoor er gedragsproblemen ontstaan.

Als mensen horen wat voor werk ik doe is de reactie altijd; wat een fantastische geweldige baan heb jij; dat zou ik ook heel graag willen. De mensen die dat zeggen hebben werkelijk geen idee. De meeste mensen zouden het nog geen maand volhouden. Het is een baan met veel frustratie. Een baan waarin je te maken krijgt met honden die compleet verkloot zijn. Verkloot door mensen en verkloot  door vreselijke fokkers. Een baan waarin je te maken krijgt met de mens achter de hond die verkloot is. Een baan waarin je honden voorbij ziet komen die echt de maatschappij niet meer in kunnen. Een baan vol met emoties en water naar de zee dragen.

De hond die retour komt is een hond die nergens naar luistert. Constant probeert te ontsnappen en dat lukt ook regelmatig. Alles kapot bijt en blijft bijten. Er is geen grip op de hond te krijgen. Bijna twee maanden lang heeft men geprobeerd de hond op te voeden. Het lukt niet. De hond is zo gestoord dat niets helpt en niets werkt. De hond is bij het asiel binnen gekomen als “zwerver”. Waarschijnlijk was hij gekocht via MP. De mensen die hem gekocht hadden konden hem niet aan en brachten hem als zijnde een zwerver naar het asiel. Vanuit het asiel is hij geplaatst bij mensen met ervaring. Mensen die al vaker honden hebben gehad en een hond op hebben moeten voeden. Deze mensen hebben alles geprobeerd maar hebben de strijd nu opgegeven. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Er zijn grenzen.

En weer komt er een hond retour naar het asiel die gedragsproblemen heeft. Het zal nooit ophouden en nooit verbeteren. Water naar de zee dragen heet het.

Vechtende honden

Net naar de polder geweest met mijn honden Sassy en Medina. Ik zag een oudere man lopen met 3 honden. Hij loopt waar ik met mijn auto langs wil. De oudere man ziet mij aankomen en ik stop op afstand om hem de kans te geven de honden bij zich te roepen. Het is een Rottie een JR en een teckel. De JR komt gelijk naar mijn auto gelopen en de Teckel is bang zie ik en loopt ergens langs mijn auto. De Rottie wordt aangelijnd maar de hond is sterk voor de oude man. De oude man mept de Rottie met de riem een paar keer vreselijk hard op zijn kop. De Rottie wordt er niet zichtbaar rustiger van.

Ik wil terug rijden om de stress niet nog meer te vergroten want de oude man heeft duidelijk moeite om de Rottie onder contrle te houden. Maar ik durf niet terug te rijden want ik zie de Teckel niet. De Jack wordt vlak voor mijn auto aangelijnd door de oud man. Hij trekt de honden opzij. De arme Jack wordt bijna opgehangen en de man heeft niet in de gaten dat hij de Jack constant tegen de Rottie aan trekt. Voor ik kan roepen naar de man dat hij rustig aan moet doen heeft de Rottie de Jack in zijn bek.

Ik begin te schreeuwen en probeer zo snel mogelijk uit mijn auto te komen. Maar als je je gordel nog af moet doen, auto in zijn vrij moet zetten en de deurklink moet vinden dan is 1 sec nog te lang als een Rottie een Jack in zijn bek heeft en aan het schudden is alsof hij een knuffelbeer vast heeft. 




De man schopt en slaat de Rottie die de Jack blijft schudden in de lucht. Ik spring uit mijn auto maar dan zijn er al seconden voorbij. De Rottie heeft de Jack losgelaten als ik erbij ben. Ik pak de Jack op en het beestje leeft nog maar zit vol met wonden. De kleine Jack is in shock en ik denk niet dat hij het gaat redden. Ik til het arme beestje op en schreeuw naar het baasje dat hij NU naar de da moet gaan.

Onder het bloed zet ik de kleine Jack in de auto. De Rottie en Teckel springen ook in de auto en de man rijdt weg. Ik zit thuis...onder het bloed, kan niet stoppen met janken en trillen en GVD wat voel ik mij schuldig. Ik had gewoon een andere kant op moeten rijden...dan was er niets gebeurd. Nu is het de vraag of de Jack het wel red. Als de man gelijk naar de da is gereden zou het kunnen maar het beestje was ernstig toegetakeld.

Dit beeld raak ik de eerste tijd niet kwijt. Wat een fuckzooi.

Bijzondere dag

Op 10 jan heb ik mijn reutje Barnie in laten slapen omdat hij oud en op was. Ik heb hem ruim 15 jaar als trouw maatje bij me gehad. Negen dagen later, 19 jan, moest ik zeer onverwacht afscheid nemen van mijn lieve Lupa. Een teefje van 14 jaar die ik 4 jaar in mijn roedel had. Het afscheid moeten nemen van 2 van mijn honden in 9 dagen was en is erg heftig. Deze week ben ik dan ook vrij om het verdriet een plek te geven. Vooral met de dood van Lupa heb ik veel moeite. 

Lupa is op zondagavond 19 jan rond 22:15 uur thuis ingeslapen. Begin van die avond ben ik nog met spoed naar het asiel gegaan. Het ging niet goed met herder Max. Max was 11 jaar. Hij was sloom en wilde niet eten. Dat was niets voor Max. Zijn tandvlees en tong waren wit. Met spoed naar de dierenarts met Max. Max moest bij de dierenarts blijven aan het infuus. Er was hoogst waarschijnlijk een bloeding gaande in zijn maag. Ik liet Max achter bij de dierenarts waar ik een paar uur daarvoor nog met mijn Lupa was geweest.   

Een paar uur nadat ik Max achter had gelaten bij de dierenarts heb ik Lupa thuis in laten slapen. Het ging echt niet goed met haar en langer wachten zou absoluut niet goed zijn voor Lupa. Lupa bracht ik de volgende ochtend naar het dierencrematorium. Op de terugweg naar huis belde de dierenarts. Het ging niet goed met Max. Euthanasie leek de enige juiste keus maar wat was dat een moeilijke en zware keus. Ik heb hem gemaakt omdat het niet anders kon. Maar ook dit hakte er stevig in. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Dit was wel erg veel allemaal. 

De hele week loop ik al doelloos door het huis en probeer wat dingen te doen. Het leven gaat gewoon door en ik probeer dan ook te genieten van de dieren en mensen om mij heen die er nog wel zijn. Dat valt niet mee. Ik krijg veel steun van alle lieve mensen om mij heen maar niemand kan het gemis verminderen. Regelmatig rollen de tranen over mijn wangen. Hoor ik mezelf zo hard huilen dat ik vind dat ik normaal moet doen. Er zijn momenten dat ik me even goed voel. Het gekke is dat ik me dan bijna schuldig voel daarvoor. Ik wil me beter voelen. Ik wil al dat verdriet en gemis niet in mijn lijf. Het doet te pijn.  

Vanmiddag kwam de post. Er zat een kaart bij en de dierenarts rekening. Een kaart van mijn collega's en vrijwilligers van het asiel. Dat gaf mij een trots en goed gevoel. Trots op het asiel waar ik beheerder ben. Trots op alle mensen waar ik mee samen werk, collega's en vrijwilligers. Zo lief dat ze dat gedaan hebben.

De dierenartsrekening vond ik wat vreemd. Gewoonlijk komt de rekening niet zo snel en al helemaal niet als je afscheid hebt moeten nemen van een dier. Ik was compleet verbaasd toen ik op de factuur las dat die al betaald was. Iemand had de rekening al voor mij betaald. Toen ik dat las wist ik gelijk wie dat betaald had. Ik ben die persoon zeer dankbaar. Ik hoef me nu niet ook nog eens druk te maken over mijn financiën deze maand. Het had anders een hele zware maand geworden om alles betaald te krijgen.

Deze dag is een bijzondere dag. Deze dag is een zeer waardevolle dag. Ik voel me rijk met al die mensen om mij heen. Ook wel wat ongemakkelijk want ik help gewoonlijk liever andere mensen dan dat ik zelf geholpen wordt. Eigenlijk ben ik ook trots op mezelf want zoiets gebeurt niet zomaar. Dan zal ik ergens toch misschien iets goed doen….. !!   

Mijn liefste is niet meer

‘Ze kan bijten’ zei de man die Lupa naar het asiel bracht. De man die bekend stond als een trainer met hele harde hand. Hij had het liefst herders. Zo wild en agressief mogelijk want des te harder kon hij er mee om gaan. Lupa was een klein hondje, kruising Kooikertje. Ze was duidelijk onder de indruk van alles. Het is ook niet niks. 11 Jaar en dan naar het asiel worden gebracht. Alles nieuw, alles vreemd. Haar baasje ging verhuizen en Lupa mocht niet mee. Ik viel als een blok voor Lupa. We hadden vanaf het begin een band.

Lupa werd ter adoptie gezet. Ze had mij laten zien dat ze nog dol was op spelen met balletjes en stokjes. Dan kwam ze helemaal los. Er kwamen wel mensen voor haar kijken om te adopteren maar het waren alleen maar oudere mensen. Die oudere mensen vond ik niet goed genoeg voor haar als baasje. Lupa was dan 11 jaar maar ze wilde nog rennen en spelen. Ik zag deze oude mensen niet met ballen gooien.

Lupa had ik in de tussentijd tussen mijn eigen roedeltje lopen op het asiel. Dat ging erg goed. Omdat Lupa en ik hele dikke maatjes waren besloot ik haar zelf te adopteren. Wat een trouw hondje was mijn Lupa. Ik kon haar overal los mee heen nemen. Ze bleef trouw naast mij of in de buurt. Ze liep altijd vlak achter of naast me. In het begin schrok ik regelmatig. Ze liep dan zo dicht achter mij dat ik haar niet zag als ik omkeek en dacht dan dat ze weg was. Ze is nooit, maar dan ook nooit ver bij mij weg gelopen.

Lupa hield van alles waar ze achter aan kon rennen. Water in de lucht gooien. Blaadjes die op de grond lagen wegschoppen of sneeuw. Lupa vond het fantastisch en genoot daar enorm van. Ik heb wat zand, water, blaadjes, sneeuw en alles wat ik maar in de lucht kon schoppen voor haar in de lucht geschopt. Achter stokken aan en ballen. Wat was ze dan enthousiast en vrolijk. Ik genoot altijd zo van haar tijdens de wandelingen.

Het was vanaf het begin duidelijk dat Lupa ook met harde hand was behandeld bij haar vorige baas. Als ik in mijn handen klapten kroop ze in elkaar. Als ik moest hoesten of niezen ging ze zenuwachtig rond lopen. Ik probeerde daarom nooit te niezen waar Lupa bij was. Ze veranderde dan in een trillend bang zenuwachtig hondje. Ik ben heel blij voor Lupa dat ze voor afstand naar ons asiel is gebracht. Dat ze bij mij verder kon leven zonder dat haar langer pijn kon worden gedaan. Ik ben blij voor mezelf dat Lupa in mijn leven is gekomen.

Gisteravond is Lupa, mijn allerliefste Lupa, thuis ingeslapen. Haar nieren waren zo slecht dat het niet langer kon. Negen dagen nadat ik van mijn viervoeter maatje Barnie afscheid heb genomen moest ik afscheid nemen van Lupa. Lupa die altijd bij mij was. Lupa die extra speciaal voor mij was. Lupa  waar ik een ongelooflijk intense band mee had. Een band die ik nog niet eerder met een hond heb gehad.  Vier jaar lang heb ik genoten van Lupa. Vier jaar lang heeft ze mijn leven verrijkt en ik hoop dat ik haar leven verrijkt heb. Het heeft niet langer mogen zijn en ik moet verder met mijn leven zonder Lupa. Als er een hiernamaals bestaat weet ik zeker dat ze op mij staat te wachten als ik daar ook aankom.

Mijn Lupa… mijn trouwste maatje die een leegte achterlaat zo groot dat ik er geen woorden voor heb. Een oorverdovende stilte en intens verdriet. Zoveel verdriet dat ik er bijna letterlijk in stik.

Lieve schat rust zacht.  Ik mis je vreselijk enorm veel. 

Mijn schaduw

Daar zit ik dan. Het janken is niet te stoppen. Godverdomme wat voel ik me verdrietig. De brok in mijn keel verstikt me bijna. Mensen wensen me sterkte. Er worden kaarsjes gebrand. Mijn kleine vriendje is zich nog van geen kwaad bewust. Morgen om 13:00 uur zal zijn leven stoppen. Het leven wat hij bij mij heeft gehad. Het leven wat wij al meer dan 15 jaar delen.

Barnie was een pupje toen ik hem kocht. Samen met zijn broertje Fred. Barnie is altijd mijn lieveling geweest. Barnie was altijd in mijn buurt. Stond ik op, dan stond Barnie op. Barnie was mijn schaduw, waar ik ook liep. Morgen zal dat stoppen.

Ik bekijk de foto’s waar hij op staat. Ik ben 15 keer verhuisd in mijn leven. Barnie is 15 keer mee verhuisd. Waar we ook woonden hij was altijd lief. Hij heeft zich altijd gedragen. Op de foto’s die ik bekijk zie ik verschillende achtergronden. Het roept heel veel herinneringen op. Waar we hebben gewoond. Waar we hebben gewandeld en welke mensen we in ons leven hebben gehad.

Morgen om 13:00 uur zal het leven van mijn dierbare viervoeter vriendje stoppen. De keus was erg moeilijk. Heen en weer gegooid door twijfel. Maar het is de juiste keus. Mensen wachten vaak te lang om hun dier te laten inslapen met alle nare gevolgen van dien. Ik wil niet één van die mensen zijn. Ik wil geen spijt hebben. Geen spijt omdat ik te lang heb gewacht. Barnie verdiend een goed en rustig eind van zijn leven. Dat zal hij morgen krijgen. Mijn schaduw zal dan verdwijnen.

Daar zit ik dan. Het janken is niet te stoppen. Godverdomme wat voel ik me verdrietig.

IF IT SHOULD BE

IF IT SHOULD BE THAT I GROW WEAK
AND PAIN SHOULD KEEP ME FROM MY SLEEP
THEN YOU MUST DO WHAT MUST BE DONE
FOR THIS LAST BATTLE CANNOT BE WON.

YOU WILL BE SAD, I UNDERSTAND
DON'T LET YOUR GRIEF THAN STAY YOUR HAND
FOR THIS DAY MORE THAN ALL THE REST
YOUR LOVE FOR ME MUST STAND THE TEST.

WE'VE HAD SO MANY HAPPY YEARS
WHAT IS TO COME CAN HOLD NO FEARS.
YOU'D NOT WANT ME TO SUFFER SO
THE TIME HAS COME, PLEASE LET ME GO.

TAKE ME WHERE MY NEEDS THEY'LL TEND
AND PLEASE STAY WITH ME TILL THE END.
HOLD ME FIRM AND SPEAK TO ME
UNTIL MY EYES NO LONGER SEE.

I KNOW IN TIME THAT YOU WILL SEE
THE KINDNESS THAT YOU DID FOR ME.
ALTHOUGH MY TAIL ITS LAST HAS WAVED,
FROM PAIN AND SUFFERING I'VE BEEN SAVED.

PLEASE DO NO GRIEVE IT MUST BE YOU
WHO HAD THIS PAINFUL THING TO DO
WE'VE BEEN SO CLOSE, WE TWO, THESE YEARS.
DON'T LET YOUR HEART HOLD BACK IT'S TEARS.

Diep triest

Diep triest. Dat zijn de woorden dat mij de afgelopen maanden het meest hebben geraakt. Ik kreeg een tweet binnen nadat ik een nieuwe blog online had gezet. Daarin vroeg de persoon achter de tweet zich af of ik wist dat ik diep triest schreef. Diep triest betreft mijn woordkeuze bedoelde hij daarmee.  

Ik kan mij niet herinneren dat ik me zo geraakt voelde door twee woorden. Diep triest zei iets over mij als mens zijnde vond ik. Over wie ik ben en wat ik kan. Dat raakte me enorm. Ik ben mijn hele leven al erg onzeker over mezelf. Dit maakte het er niet beter op.

Mijn ouders zijn niet hoog opgeleid. We hadden het niet breed thuis. Ik heb LEAO gedaan en ik ben op mijn zestiende daarom gelijk gaan werken. Studeren werd niet eens over nagedacht. Ik heb altijd hard gewerkt. Zonder hoge opleiding kwam ik toch steeds aan een baan. De bazen waar ik voor gewerkt heb waren vaak zeer tevreden over mij als werknemer.

Op een bepaald moment ging ik de rijinstructeuropleiding doen. Van de 28 mensen in mijn groep voor de opleiding was ik één van de eersten die het diploma behaalden.  Ook betreft andere cursussen die ik de afgelopen jaren heb gedaan kwam ik er steeds heel goed uit.

Al jaren zet ik mij in voor mens en dier. Ik probeer te helpen waar ik kan. Alles wat ik deed of doe viel ineens weg door de tweet met de woorden “diep triest” erin.  Diep triest. Diep triest was hoe ik mij voelde.

Ik heb een paar dagen nodig gehad om mezelf weer opgepept te krijgen. Om me weer zekerder te voelen. Dat het okay is hoe ik ben. Dat mijn manier van schrijven zo is. Ik heb nu eenmaal geen gigantische woordenschat en heb geen Nederlandse taal gestudeerd.. Het heeft me een paar dagen gekost om me te realiseren dat mijn woordenschat en spelfouten niets te maken hebben met wie ik ben. Dat het niets te maken heeft met mijn zijn. Dat ik mag zijn wie ik ben en dat het goed is. 

Ook in deze tekst zullen spelfouten staan. Maar weet je.....jammer dan !! 

Remi

Vandaag heb ik mijn hondje, Remi, naar Groningen gebracht. Daar gaat hij wonen bij nieuwe baasjes. Ik ben kapot van verdriet. Godverdomme wat een klote gevoel is dit. Ik ben een nieuw baasje voor hem gaan zoeken na klachten van de buren. Ze hoorden hem regelmatig blaffen als ik er niet was vertelden ze mij. Hun kleine kindje sliep daardoor onrustig.

Mijn hele leven probeer ik al zo min mogelijk mensen tot last te zijn. Buren die gaan klagen is dan ook iets waar ik heel zenuwachtig van wordt. Remi overal mee heen nemen of oppas zoeken voor hem als ik weg moet is niet te doen. Naast Remi heb ik nog zes honden. De enige oplossing in mijn ogen was een nieuw baasje zoeken.

Remi die als een rillend bang hoopje hond bij mij in huis kwam. Hij heeft anderhalve dag met zijn kopje naar de muur rillend op een kussen gezeten. Hij durfde zich niet te laten zien de arme schat. Hij heeft al veel meegemaakt in zijn jonge leven. Hij leerde in mijn roedel weer hond te zijn. Hij kreeg steeds meer vertrouwen in zichzelf. Nu moest hij ook bij mij weer weg. Dat raakt mij dan ook het meest.

Ik plaats al ruim twaalf jaar dieren bij mensen. Ik heb alleen nog nooit een dier van mijzelf hoeven te herplaatsen. Klagende buren. Buren die zelf in zes maanden tijd twee honden hebben gehad. Eerst de ene hond en toen de andere. De honden gingen net zo snel als dat ze gekomen waren.

De mensen waar ik Remi heen heb gebracht vandaag zijn lief. Ik heb het vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen met Remi. De kleine man moet wennen aan zijn nieuwe situatie maar dan komt het weer helemaal goed. Ook ik moet wennen aan de nieuwe situatie. Hoe klein hij ook was, ik mis hem enorm in huis. De tranen houden niet op met stromen. Het verdriet en het gemis zal slijten dat weet ik. Dat gegeven maakt de pijn van nu alleen niet minder.